The Russo-Ukrainian War: The Return of History

Product Information

Do you know what is at stake in Ukraine? Urgent, compelling reading from the author of Chernobyl on the defining conflict of our times Intelligence failure’ of ‘error of judgment’? Of allebei? Poetin had in ieder geval beter kunnen weten als hij had geluisterd naar kolonel-generaal b.d. Leonid Ivashov, die hem als voorzitter van de Russische officieren vereniging in januari 2021, enkele weken vóór de inval, een open brief schreef: “The use of military force against Ukraine will, in the first place, put into question the existence of Russia itself as a state. Secondly, it will make Russians and Ukrainians mortal enemies for ever. Thirdly, thousands (tens of thousands) of healthy young men will perish on both sides, and that will unquestionably affect the future demographic situation in our countries, which are dying out.” (149) Plokhy besteedt in aparte hoofdstukken verder aandacht aan de totstandkoming van de onverwachte eenheid in het Westen tegenover de Russische agressie en aan de ambigue rollen van China en Turkije. The further from 1991 we move, the further the rift between an increasingly autocratic and neo-imperialist Russia and a democratic Ukraine, orienting itself away from the old imperial metropole and towards Europe and the Atlantic. The current war is one result of this rift: Russia tried to reassert its dominance and Ukraine resisted subjugation by the old imperial overlord. The Russo-Ukrainian war is a delayed war of Soviet succession. Opmerkelijk genoeg relativeerde de Oekraïense regering de Amerikaanse waarschuwingen in die periode steeds. De realiteit was dat Oekraïne weinig opschoot met de Amerikaanse waarschuwingen, die het vertrouwen in de Oekraïense economie schaadden. De positie van Kiev was in de kern: 'Give us weapons, not warnings.’

Whilst Putin envisaged the invasion to be short, swift, and without much European intervention, it is clear that his strategy was more informed by the force of his predecessors' ideas than by the reality of a strong Ukrainian identity and a unified European response. Key invasions, such as those of the cultural capital Kharkiv, Kherson, the Crimea and the Zaporizhzhia nuclear plant, are shown as gruelling conflicts initiated by a worn-out and paranoid Russian army. On the other hand, however, Russia’s aggression did help arm and train Ukraine, which built a formidable, if still inadequately armed, army. When all-out war came in 2022, Ukraine was in a much stronger position to defend itself, particularly once NATO and the European Union overcame their reluctance to adequately support one of the few democracies in the former Soviet space. Plokhy begs to differ on many of the ideas advanced by Putin. On the language question, he argues that the dissimilarities outweigh the similarities: yes, both use a variation of the Cyrillic alphabet, and yes, both have many words in common (estimates of about 50%–60% of words are common). But, he argues, the linguistic differences go well beyond simple differences in dialect. In zijn nawoord laat Plokhy de wens wellicht wat te veel de vader van de gedachte zijn als hij schrijft: “There are clear indications that the Ukrainian nation will emerge from this war more united and certain of its identity than at any other point in its modern history. Moreover, Ukraine’s successful resistance to Russian aggression is destined to promote Russia’s own nation-building project. Russia and its elites now have little choice but to reimagine their country’s identity by parting ways not only with the imperialism of the tsarist past but also with the anachronistic model of a Russian nation consisting of Russians, Ukrainians, and Belarusians. By paying an enormous price in wealth and the blood of its citizens, Ukraine is terminating the era of Russian dominance in a good part of Eastern Europe and challenging Moscow’s claim to primacy in the rest of the Soviet space.” (294) The war buried Russia’s hopes of becoming a new global center […] It exposed weaknesses not only in Russia’s clearly overrated and overpromoted army but also in its economic potential.

Select a format:

Nach Gorbatschow musste sich die Sowjetunion neu ordnen, oder das, was von ihr übrig war. „Im November 1988 erklärte Estland als erste Sowjetrepublk seine Souveränität.“ 1991 stimmte die Mehrheit der Ukrainer für die Unabhängigkeit. Selbst in Russlands Herzen gab es Bestrebungen nach mehr Demokratie, bevor Jelzin 1993 sein eigenes Parlament unter Beschuss nehmen ließ. In Russland geht es nie ohne Gewalt ab. Und Moskau will nicht begreifen oder einsehen, dass niemand freiwillig auf seinem Schoß sitzt. Wen es nicht mit Waffengewalt in Schach hält, der läuft davon und das so schnell wie möglich.

Over a year into Russia’s grotesque full-scale invasion of Ukraine, disinformation and misconceptions of the conflict — fuelled both by the Kremlin and by political actors abroad — continue to permeate public debate. "The Russo-Ukrainian War: The Return of History" by Serhii Plokhy takes aim at many of these myths, demonstrating how Russia’s centuries-long imperial obsession with Ukraine created the conditions for Europe’s largest land war since 1945. In 2014, using a trove of newly declassified documents, Plokhy published a book called The Last Empire: The Final Days of the Soviet Union. In it, he countered the usual triumphalist American interpretation of the Soviet collapse. What doomed the superpower wasn’t U.S. foreign policy, Plokhy argued, but its own political structures and ethnic fractures, its imperial weaknesses. It “died the death of an empire,” he wrote, “splitting along lines roughly defined by ethnic and linguistic territories.” As Ukraine and then the other republics broke away, Soviet (and American) leaders were reacting to events, not steering them.

For historians, he’s concluded, “It’s important not to always wait until things are over before you speak.” The past makes the present legible, even as events keep tumbling rapidly, messily, relentlessly forward. Whatever happens, historians will draw on this book when assessing the history of this war. Alongside journalists such as Anna Arutunyan, Luke Harding and Owen Matthews, Plokhy has provided an invaluable first draft of a history of this war.

Based on decades of research and his unique insight into the region, he argues that Ukraine's defiance of Russia, and the West's demonstration of unity and strength, has presented a profound challenge to Putin's Great Power ambition, and further polarized the world along a new axis. A riveting, enlightening account, this is present-minded history at its best. I may say this book is a grand one for finding problems of definition – what is an annexation? What is a valid referendum? What is an independent republic? What is democracy? In Chapter One, Plokhylays out his central contention: that the “myth of Russia’s Kyivan origins had already embedded itself in the consciousness of the Russian elites by the late fifteenth century.” The centrality of Ukraine to Russia’s idea of itself, he writes, contributed to the collapse of the Soviet Union: “The role of Ukraine in bringing about the Soviet collapse can hardly be exaggerated. Not only was it a key political actor pushing for Imperial Collapse the dissolution of the USSR, but it also helped to ensure a peaceful disintegration.” A harrowing expedition to Antarctica, recounted by Departures senior features editor Sancton, who has reported from every continent on the planet. Mearsheimers advies werd niet opgevolgd. In plaats daarvan zette de Clinton-regering Kiev onder druk om de in Oekraïne aanwezige kernwapens aan Rusland af te staan. Na lang wikken en wegen gaf Oekraïne zijn kernwapens inderdaad op, in ruil voor de belofte van de permanente leden van de VN-Veiligheidsraad (met inbegrip van Rusland) om de Oekraïense soevereiniteit te eerbiedigen — vastgelegd in het Boedapest-memorandum van 1994. In aanvulling hierop tekenden Jeltsin en Kuchma in 1997 een ‘vriendschapsverdrag’ om het probleem van de Russische Zwarte Zee-vloot op de Krim voorlopig te regelen. Ondanks het Boedapest-memorandum en het ‘vriendschapsverdrag’, kon Oekraïne zich nooit volledig veilig wanen voor Russische geopolitieke ambities (te meer niet omdat het ‘vriendschapsverdrag’ strandde in de Russische Doema). Oekraïne zocht daarom, in navolging van Polen en Tsjechië, voor zijn veiligheid in toenemende mate toenadering tot de Navo.To soften the blow of the “concession to their former master” and hide the embarrassing victory of Russia over the US, NATO asserted that both countries did have the right to eventually join the alliance. It was very interesting to read how Crimea was "transferred" to Ukraine for economic reasons, and Putin's supposed reasoning for raiding Ukraine. It is vital that the West keeps up support for Ukraine. Russia must, in no way, be allowed to claim any sort of victory at any time and for any reason. Men han skriver utomordentligt väl om vilka faktorer som bidragit att forma Putins beslut att invadera Ukraina. Halva boken handlar om uppspelet till invasionen inklusive krigets verkliga start 2014 med invasionen av Krim och Donbas. Han reder bland annat ut varför Moskva för fram tanken på att man har rätt till Ukraina. Den historiska fiktion som Putin baserar sitt angrepp på saknar grund.

I am ashamed to admit, like so many westerners, that before this heinous event I wasn’t even sure where Ukraine was on a map, was ignorant of its (justifiably) acrimonious history with Russia, had thought of it merely a province of the former Soviet Union and a vassal state, and that Ukrainians all spoke Russian. Future historians will judge whether Plokhy’s vision was correct. Ukraine has not won the war yet, after all. And all kinds of nightmare scenarios, including nuclear war, might still play out. Oekraïnes toenadering tot de Europese Unie was voor Poetin ondertussen bijna net zo onverteerbaar als Navo-lidmaatschap. Het streven van Kiev naar een associatieovereenkomst met de EU stond haaks op zijn plannen voor een ‘Euraziatische unie’, waarin Oekraïne niet kon worden gemist en waarvan Rusland de leider zou moeten zijn. Poetin deinste er niet voor terug de militaire troefkaart te spelen. Op het allerlaatste moment zag president Janoekovitsj, na telefonisch overleg met Poetin, af van ondertekening van de associatieovereenkomst. Plokhy: “If Yanukovych signed the EU agreement, Putin threatened to occupy the Crimea and a good part of southeastern Ukraine, including the Donbas.” (95) Na de onverwachte wending in het standpunt van Janoekovitsj braken in Oekraïne grootschalige demonstraties uit, in januari 2014 uitmondend in een volksopstand tegen de regering. De corrupte en autocratische Janoekovitsj raakte uiteindelijk de controle over de macht kwijt en vluchtte halsoverkop naar Rusland, samen met andere pro-Russische elementen. De democratische, pro-Europese krachten in Oekraïne hadden het pleit gewonnen.Anders dan in Rusland wist het parlement in Oekraïne met vallen en opstaan wél een sterke positie te verwerven tegenover de uitvoerende macht. De vreedzame machtswisseling na de presidentsverkiezingen van 1994, van Leonid Kravtsjoek naar Leonid Kuchma, was een belangrijke eerste mijlpaal in de democratische ontwikkeling van de voormalige sovjetrepubliek. Voor de goede orde: Kuchma bleek als president allesbehalve een voorbeeldige democraat. Net als Jeltsin in Moskou, probeerde hij de grondwet naar zijn hand te zetten. Anders dan Jeltsin, slaagde hij daarin echter niet. Tien jaar later, in 2004, lukte het Kuchma evenmin om Viktor Janoekovitsj, de corrupte pro-Russische gouverneur van Donetsk, tot zijn opvolger te benoemen. Hoe corrupt en verdeeld Oekraïne ook was, de meeste Oekraïners eisten democratie en velen bleken bereid hiervoor hun nek uit te steken tijdens de eerste Maidan-protesten na de gemanipuleerde verkiezingen van 2004. Rusland raakte langzaam maar zeker de greep op Oekraïne steeds meer kwijt. Plokhy maakt in opeenvolgende hoofdstukken duidelijk hoe vanaf 1991 de politieke ontwikkeling van Rusland en Oekraïne steeds verder uiteenliep, een divergente ontwikkeling die de dynamiek tussen Moskou en Kiev diepgaand zou gaan beïnvloeden. Terwijl het democratische experiment in Rusland een kort leven was beschoren, schoot deze in Oekraïne geleidelijk aan wortel (in weerwil van de wijdverbreide corruptie en van Russische beïnvloeding). A child on an evacuation train in Pokrovsk in eastern Ukraine, November 2022. Photograph: Anatolii Stepanov/AFP/Getty Images Der Verfasser erzählt und erklärt mit Herzblut. Er macht deutlich, dass sich die Welt verändert hat und Moskau sich nicht mehr alles erlauben kann. Er sagt aber auch, dass es ein Fehler der freien Welt war, auf die Annexion der Krim bloß mit lauwarmen Worten zu reagieren, nur um Russland nicht zu erzürnen, denn, „mit der Annexion der Krim wurden Imperialismus und Nationalismus zu zentralen Elementen und Triebkräften der russischen Außenpolitik“. Ebenso war es ein krasser Fehler, der Ukraine auf dem Bukarest-Gipfel 2008 den Weg in die Nato zu verweigern, denn dadurch war die Ukraine, die zuvor auf ihr Atomwaffenarsenal verzichtet hatte, schutzlos. Doch die Souveränität der Ukraine ist wichtig für Europa und für den Frieden in der ganzen Welt. Plokhy stellt natürlich auch dar, wie sich China positioniert, wie die USA, wie Indien, der ferne Osten, die europäischen Länder - und erklärt auch warum. Vladimir's region of Novgorod and Kiev was the genesis of Ukraine. In 2016, after his annexation of Crimea, Putin famously recognized Kievan Rus' as the origin of Russia and Saint Vladimir as the father of Russia. This recognition was in the form of a statue of St. Vladimir elected in Moscow, near the Kremlin. The "Monument to Vladimir the Great" is a massive 58-foot statue of warrior-saint Valentine, sword in one hand and cross in the other, overlooking his Russian landscape. It has become a meme for Putin.